W japońskiej kuchni dania znalazły się na wiele różnych sposobów. Te typowe można bez większych trudności wyróżnić. Potrawy tradycyjne zawdzięczają swojej istnienie z powodu pomysłowości i chęci tworzenia. Często towarzyszą im barwne historie powstawania, w których przytaczani są np. znani samurajowie i kontrastowo zwykli ludzie. Inne dania zostały sprowadzone do kraju zza granicy i pomimo początkowej niechęci zostały zmodyfikowane, ulepszone i przygotowane w taki sposób, że w żaden sposób nie odstępują smakiem tym tradycyjnym. Ostatni rodzaj został wymyślony z powodu braku i czarnych kart historii. Tak też powstała popularna japońska przyprawa – furikake.

W TROSCE O JAPOŃSKIE KOŚCI

Po raz pierwszy została spróbowana na początku XX wieku, kiedy to pewien lekarz i farmaceuta o imieniu Suekichi Yoshimaru zamartwiał się niedoborem wapnia w diecie całego narodu japońskiego. Chcąc zaradzić przede wszystkim licznym problemom z kośćmi wymyślił nie lek, a pyszny składnik, który dodawany do większości dań (a przede wszystkim ryżu) raz na zawsze zapełni braki w diecie. Wykorzystując przede wszystkim zmielone ości, a do smaku prażone ziarna sezamu i również zmielone wodorosty nori otrzymał pełnowartościowy, smaczny wapń.

Został od wtedy nazwany gohan no tomo, co oznacza ‘przyjaciel ryżu’, jednak niestety nie od razu stał się popularny. Dopiero w 1950 roku, kiedy to został produkowany na skalę masową przez Nissin Foods, został nie tylko chętnie kupowany, ale także dodawany do jedzenia. Zyskał wtedy nazwę od japońskiego czasownika ‘posypywać’, które brzmi furikakeru.

PODSTAWOWE SKŁADNIKI

Obecnie znajdziemy wiele różnych wersji tej przyprawy. W zależności od składników może być również wegeńska! Oprócz podstawowego składu z początku XX wieku dodaje się także cukier i sól morską, a wedle upodobań płatki bonito z tuńczyka, inne wodorosty, suszone sardele czy krewetki. Ostatecznie i tak otrzymamy słono-kwaskawy smak, który za sprawą wielu kolorów może przypominać rozrzucone na talerzu konfetti.

NICZYM SÓL I PIEPRZ

Furikake to kultowa japońska przyprawa, która obowiązkowo znajduje się na każdym stole. Według początkowych założeń lekarza miała być jedynie posypką do ryżu, ale ostatecznie dodawana jest do niemal każdej potrawy. Ciekawostką jest, że w powszechnej tajemnicy zabierana jest także do restauracji, by tam w niewiedzy kucharza ulepszać smak serwowanych dań.